خدای من

قطاری که به مقصد خدا می رفت در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به

جهانیان کرد و گفت : مقصد ما خداست ، کیست که با ما سفر کند ؟

کیست که رنج و عشق رو با هم بخواهد ؟

کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن ؟

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدند ،

از جهان تا خدا هزاران ایستگاه بود . در هر ایستگاه که قطار می ایستاد ،

کسی کم می شد ، قطار می گذشت و سبک می شد ،

زیرا سبکی قانون راه خداست .

قطاری که به مقصد خدا می رفت ، به ایستگاه بهشت رسید ،

پیامبر گفت : اینجا بهشت است ، مسافران بهشتی پیاده شوند ،

 اما اینجا ایستگاه آخر نیست .

مسافرانی که پیاده شدند بهشتی شدند ، اما اندکی باز هم ماندند ،

 قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند . آنگاه خدا رو به مسافرانش

 کرد و گفت : درود بر شما ، راز من همین بود ، آن که مرا میخواهد ،

 در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد …

و آن هنگام که قطار به ایستگاه آخر رسید دیگر نه قطاری بود و نه مسافری