خواستم می نخورم تلخی دوران نگذاشت

خواستم می نخورم تلخی دوران نگذاشت 

                                 خواستم غم نخورم قصه هجران نگذاشت

 خواستم دست به هر کـار خلافی بزنـم   

                                   آیه خـوف فمـن یعمــل قــرآن نگذاشــت

 خواستم صاحب زر گردم و سر نیزه زور     

                                 مرگ چنگیز به یاد آمد و میدان نگذاشت

خواستم بهر دو نان منت دونان بکشـــم    

                               پــاسخ مور به پیــغام سلیمـان نـگذاشــت

 خواستم از خم شادی دو سه جامی بزنم 

                               یاد آن خسته دل بی سر و سامان نگذاشت

خواستم کاخ بسازم که کشد سر به فلک   

                          دیــــدن کوخ نشیــنان بیابـــان نگذاشـــت

 خواستم سفره شاهانه بچینم به طــــرب     

                            یـــاد آن گرسنه سر بــه گریبان نگذاشت

 خواســتم شعـــر بگویم که بخنند هــمه         

                         ناله بیــوه زن و اشــک یتیمان نــگذاشت

نفس میخواست مرا منحرف از راه کند           

                         فطرتم بر سر عقل آمد و وجدان نگذاشت
خواستم از خم شادی دو سه جامی بزنم 

                               یاد آن خسته دل بی سر و سامان نگذاشت